Alexander McQueen – fall/winter 2009/2010

Mialam pisac o czyms innym dzisiaj ale obejrzalam pokaz najnowszej kolekcji McQueena i odpadlam. Wlasciwie to brak mi slow…Wiekszosc kolekcji Alexandra porusza moje najczulsze struny, dociera do jakichs najglebszych pokladow mojej wrazliwosci i estetyki…Wydobywa wspomnienia z dziecinstwa, fragmenty basni, mitow, niejednoznacznych historyjek  czy ogladanych po kryjomu filmow grozy. Do tego dochodza studiowane przez lata albumy z malarstwem, motywy i fragmenty z najrozmaitszych arcydziel…Moja biedna glowa od zawsze byla tym wszystkim wypelniona po brzegi a zeby jako tako funkcjonowac w zyciu ( i za szybko nie trafic do przytulnego bialego domku bez klamek) , to te najbardziej chore obrazy upychalam w nieco glebsze szuflady mojej pamieci. McQueen nic nie upycha i nie ukrywa. W kazdej swojej kolekcji uzewnetrznia swoje fantazje, te najbardziej nieprawdopodobne, nieugrzecznione, nie poddane cenzurze, schematycznej obrobce i wymogom rynku konsumpcyjnego.

W swojej najnowszej kolekcji Alexander  jak zwykle pokazuje, ze nie ma rzeczy niemozliwych w prawdziwej modzie i sztuce –  i z niezwykla swoboda i elegancja miksuje zakiety w pepipitke z kapeluszami w ksztalcie kolpakow samochodowych, abazurow, parasoli a nawet budunku opery z Sydney. Pojawiaja sie tez moje ukochane i tak czeste u Alexandra ptasie motywy, graficzne, pierzaste, futrzaste  a na koniec  doslowne dwie ptasie kreacje – kruczo czarna i labedzio biala. Calosci dopelniaja makijaze  na jockera, clowna z horroru albo Betty Davis  z ostatnich sekwencji filmu „Co sie zdarzylo Baby Jane”.

Jednym zdaniem – porazajacy pokaz geniuszu mojego od lat najulubienszego projektanta, wizjonera i artysty.